شاید کمتر واژه ای همچون بحران، ادبیات معاصر و از جمله ادبیات علوم اجتماعی را به خود مشغول داشته و رشته های علمی مختلف را درگیر ساخته است.دانشمندان روابط بین الملل دل مشغول جلوگیری از بروز جنگ بین کشورها، سیاست شناسان نگران بروز ناآرامی ها و بی ثباتی های سیاسی، صاحبنظران علم مدیریت که با ورشکستگی و فروپاشی شرکت ها و کسب و کارها مواجه هستند، مهندسان و متخصصیان فنی که روش های کاهش خسارت ها و خرابی های ناشی از بلایای طبیعی یا سوانح صنعتی را جستجو می کنند، اقتصاد دانانی که تلاطم ها و نوسانات شدید بازارهای پولی و مالی را تجزیه و تحلیل می نمایند، روانشناسانی که با نابسامانی های روحی بیماران سروکار دارند و سایر صاحب نظران و محققان رشته های مختلف علمی، هریک به گونه ای واژه بحران را بکارگرفته و از آن برای توصیف پدیده مورد نظر خود استفاده کرده اند.(فصلنامه امنیت،سال 1385، دکتر سید حسین حسینی)
بحران از لحاظ لغوی به معنای برآشفتگی و تغییر حالت و از نظر امنیتی به معنی ستیزش و جنگ ادراکی است.به طور کلی بحران تعریف واحد و مشخصی ندارد. مینتزبرگMintzberg معتقد است بحران در اثر وقوع ناگهانی و غیر منتظره حادثه و یا اتفاقی بوجود می آید که توجه فوری به آن برای اخذ تصمیم فوری، ضروری است. ایگور انسف Ansoff می گوید سازمان را هنگامی باید روبرو با بحران دانست که در اثر تغییر و تحولات، بقا و حیات آن به مخاطره افتد.(راهبردهای سازمانی و مدیریت بحران، تابستان 1390، مصطفی ساوه درودی)
آناتول راپوپورت Rapoport با در نظر گرفتن مفهوم تعادل تعریف سیستمی بحران را بی این صورت ارائه داده است:«بحران وضعیتی است که در آن، فرآیند تغییر سیستم به گونه ای درمی آید که ثبات و تعادل سیستم به شدت و با آینده ای نامطمئن به خطر می افتد و ضرورت اقدام هرچه سریعتر برای اعاده ی آن یا برقراری نظمی جدید احساس می شود»(فصلنامه امنیت،سال 1385، دکتر سید حسین حسینی)
