شناسایی ویروسها به عنوان تهدیدات سایبری متنوع و با اهمیت

معمولن کاربران رایانه، به ویژه افرادی که اطلاعات تخصصی کمتری درباره رایانه دارند، بدافزارها را برنامه هایی هوشمند و خطرناک می دانند که خود به خود اجرا و تکثیر شده و اثرات تخریبی زیادی دارند که باعث از دست رفتن اطلاعات و گاه خراب شدن رایانه می گردند؛در حالیکه طبق آمار تنها پنج درصد ویروسها دارای اثرات تخریبی بوده و بقیه صرفن تکثیر می شوند.بنابراین یک بدافزار را می توان برنامه ای تعریف نمود که برخلاف خواسته کاربر وارد سیستم شده و ممکن است اثر تخریبی داشته باشد و یا هیچ اثری نداشته باشد و تنها خود را تکثیر کند.

پس بدافزارها از جنس برنامه های معمولی هستندکه توسط برنامه نویسان نوشته شده و سپس به طور ناگهانی توسط یک فایل اجرایی و یا جای گرفتن در یک ناحیه سیستمی دیسک رایانه، فایل ها و یا رایانه های دیگر را آلوده می کنند.در این حال پس از اجرای فایل آلوده به ویروس یا دسترسی به یک دیسک آلوده توسط کاربر دوم، ویروس به طور مخفی نسخه ای از خودش را تولید کرده و به برنامه های دیگر می چسباند و یا خود را کپی کرده و به این ترتیب داستان زندگی بدافزار آغاز می گردد و هریک از برنامه ها و یا دیسک های حاوی بدافزار، پس از انتقال به رایانه های دیگر باعث تکثیر نسخه هایی از ویروس و آلوده شدن دیگر فایلها و دیسک ها می شود. لذا پس از اندک زمانی در رایانه های موجود در یک کشور و یا سراسر دنیا منتشر می شوند.

از آنجا که ویروسها به طور مخفیانه عمل می کنند، تا زمانی که کشف نشده و امکان پاکسازی آنها فراهم نگردیده باشد، برنامه های بسیاری را آلوده کرده و یا خود را تکثیر می کنند؛ از این رو یافتن سازنده و یا منشا اصلی بدافزار بسیار مشکل است.با توجه به تنوع بسیار زیاد بدافزارها از لحاظ نوع عملکردشان، واژه شناسی آنها برای شناخت هریک بسیار مهم می باشد.در پست بعدی به معرفی 27 نامگذاری از بدافزارها به لحاظ کارکرد آنها اشاره خواهم کرد.

چرا باید ضد ویروس یا ضد بدافزار بومی تولید و استفاده کنیم؟

شاید به جرات بتوان گفت که خطرناک ترین نرم افزار برای سازمانها، نرم افزارهای ضد ویروس یا ضد بدافزار هستند، چرا که با توجه به تهدیدات ویروسها، سازمانها مجبورند یکی از ضد ویروسها را انتخاب کرده و استفاده نمایند و باز به دلیل اینکه روزانه ضد ویروسها باید بروزرسانی شوند، سازمانها مجبورند مسیر دسترسی نرم افزار به سایت ضد ویروس مربوطه را باز نگه دارند تا ضد ویروس بتواند خودش را بروزرسانی کند و این موضوع یعنی سرور سازمان در اختیار شرکت سازنده ضد ویروس می باشد.جالب است بدانیم که داشتن سیستم عامل خارجی در سیستم به اندازه ضد ویروس خارجی خطرناک نیست زیرا می توان توسط سخت افزارهای مختلف مسیر بروزرسانی سیستم عامل را بست و لزومی ندارد که روزانه یک سیستم عامل مانند ضد ویروس به روز شود.ضد ویروس اویرا چندی پیش اعلام نمود که متعهد می شود هیچ اطلاعاتی از مشتری خود را سمت سرورهای ضد ویروس کپی نمیکند! این بدان معنی است که سایر ضد ویروسها که چنین تعهدی نپذیرفته اند، اینکار را لزومن انجام نداده و ممکن است مطیع سازمانهای امنیتی کشور خود باشند.عدم شناسایی بدافزارهای پیشرفته ای چون استاکس نت و مجیک لترن توسط  اکثر ضد ویروسها نشانی از تبادل اطلاعاتی سازندگان ضد ویروس ها با سازمانهای امنیتی آن کشورها دارد.بنابراین لزوم تولید و استفاده از ضد بدافزارهای داخلی میتواند تا حد زیادی جلوی نفوذ سایبری را بگیرد.